Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2021

«Ζήσε τη ζωή σου χωρίς υποχρέωση...

...ποιος έχει το δικαίωμα επιλογές να κρίνει; Ζήσε τη ζωή σου χωρίς υποχρέωση, εσύ έχεις την ευθύνη».

Δεν είναι παρά ένα δίστιχο που συχνά πυκνά έρχεται κι απασχολεί το μυαλό μου, ίσως στοιχειώνοντάς το για λίγες μέρες κάθε φορά. Είναι, άλλωστε, δύσκολο, κάτι να σε απασχολεί χωρίς να σε στοιχειώνει - ή, τουλάχιστον, έτσι μου φαίνεται εμένα.

Όπως κι αν έχει, αυτό το δίστιχο έχει ενδιαφέρον περιεχόμενο. Πράγματι, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει επιλογές, αν δεχθούμε λίγα πολιτικώς ορθά πλην όμως εύλογα «αν». Αλλά, αυτό, λίγο πολύ, το δεχόμαστε. Δηλαδή, στη θεωρία, τουλάχιστον, δε θα βρεις και πολύ συχνά, δα, ανθρώπους που να μη δέχονται ότι, ναι, ο καθένας πράττει όπως κρίνει εντός καθορισμένων πλαισίων, χωρίς να πρέπει να φοβάται την κριτική των άλλων, όταν δεν τους αφορά.

Ωστόσο, στην πράξη τα πράγματα διαφέρουν...

Και διαφέρουν για τον λόγο που περιγράφει ο δεύτερος στίχος, παραπάνω. Γιατί, όταν κανείς δεν αφήνεται έρμαιο των επιλογών, της κριτικής και της γκρίνιας των άλλων, αναλαμβάνει την ευθύνη της ζωής του. Όταν κανείς αποφασίζει ότι, «ξέρεις τι, δεν έχει σημασία τι λένε οι άλλοι, εγώ αυτό θέλω και δε βλάπτω και κανέναν», παίρνουν ξαφνικά μία μεγάλη ευθύνη: του εαυτού τους. Αυτήν την ευθύνη οι περισσότεροι άνθρωποι την αποστρέφονται και με ευκολία την εναποθέτουν σε όλους τους άλλους γύρω τους, συλλογικά.

Είμαστε ευθυνόφοβα ζώα οι άνθρωποι, γενικά, δεν μας αρέσει να αναλαμβάνουμε ευθύνες και για πολλά πράγματα. Τα πολύ βασικά, που αφορούν την επιβίωσή μας γίνονται λίγο έως πολύ στον αυτόματο πιλότο. Τα, ίσως πιο βασικά, που αφορούν την ευημερία μας σε αυτήν τη ζωή και όχι απλά την επιβίωσή μας, δε μας ενδιαφέρει συχνά να τα ελέγχουμε, ακριβώς γιατί ένας τέτοιος έλεγχος είναι κουραστικός και μας αναγκάζει να μην αποζητούμε πλέον αποδιοπομπαίους τράγους. Αν εμείς είμαστε στο τιμόνι της ζωής μας, ποιος άλλος μπορεί να ευθύνεται για τα περισσότερα πέρα από εμάς; Το βάρος αυτής της ερώτησης και της προφανούς απάντησής της δεν μπορούν να το αντέξουν και πολλοί.

Αλλά, ποιος έχει το δικαίωμα να τους κρίνει;



Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2021

Όταν ο κόσμος σου μεγαλώνει…

Εδώ και περίπου έναν χρόνο, ίσως και λίγο παραπάνω, πήρα την απόφαση να γίνω ανάδοχος με την actionaid. Από όταν άρχισα να βγάζω τα πρώτα μου λεφτά, εκεί λίγο μετά το λύκειο, αυτή η σκέψη τριγύριζε στο μυαλό μου. Αρχικά, είναι η αλήθεια, ένιωθα αρκετά ανασφαλής, όχι τόσο για εμένα και την επιβίωσή μου, όσο γιατί πίστευα πως αν κάτι πήγαινε στραβά στο μέλλον με τα οικονομικά μου κι αναγκαζόμουν να εγκαταλείψω την αναδοχή δε θα μου το συγχωρούσα ποτέ - ποιος θέλει να ζει με το βάρος ότι έκλεψε την ελπίδα από ένα παιδί; Έτσι, κάπως απέφευγα να συζητάω και πολύ το εν λόγω θέμα με τον εαυτό μου, γιατί ήταν μία κατάσταση από την οποία έβγαινα πάντα χαμένος. Από τη μία, ένιωθα άσχημα που δε συμμετείχα και με αυτόν τον τρόπο ενεργά στην αλλαγή αυτού του κόσμου. Από την άλλη, ένιωθα άσχημα και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί στο μέλλον να απογοήτευα κάποιον άνθρωπο που, ακόμα κι αν δε θα είχα συναντήσει πιθανότατα ποτέ στη ζωή μου, θα τον νοιαζόμουν.

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2021

Η ανία της ύπαρξης

Δεν ξέρω πόσες φορές έχω βρεθεί τον τελευταίο καιρό να βαριέμαι τη ζωή μου. Βασικά, είναι λίγο πιο παράξενο. Δεν είναι ακριβώς ότι βαριέμαι, γιατί υπάρχουν αρκετές στιγμές κάθε μέρα που δεν βαριέμαι. Είναι περισσότερο το ότι όλα μοιάζουν να μην έχουν και κάποιο νόημα. Κάνουμε έρευνα στο εργαστήριο. Ωραία, γιατί; Ποιον βοηθάμε; Κανέναν, πέρα από εμάς να βγάλουμε κάποια λεφτά. Αυτόν τον μύθο της συλλογικής συνεισφοράς στην κοινότητα που απλά λόγω της υπερεξειδίκευσης των δυτικών κοινωνιών δεν μπορεί ο μέσος εργαζόμενος να τη δει, δεν μπορώ να τον δεχθώ τις περισσότερες φορές. Όχι τόσο γιατί όντως δεν ισχύει. Πράγματι, σε αρκετά επαγγέλματα η συνεισφορά του καθενός είναι το όντι μικρή αλλά υπαρκτή. Σε ό,τι αφορά όμως εμάς είναι το ουχί μικρή αλλά ανύπαρκτη. Όχι γιατί είμαστε ένα μικρό εργαστήριο, αλλά γιατί, πώς να το κάνουμε, όσα κάνουμε στον τομέα μας απαξιώνονται γρήγορα. Πολύ γρήγορα. Τόσο γρήγορα που μέχρι να καταλάβεις τι έκανες, δεν έχει σημασία γιατί κάποιος άλλος το έκανε καλύτερα. Έτσι κάπως, καταλήγουν πολλά μικρά «εγώ» να ερευνούν στο όνομα κάποιας επιστήμης κάτι καινοτόμο που η μόνη στιγμή που είναι καινοτόμο είναι η ίδια του η γέννηση - κι αυτό με πολλές αμφιβολίες.

Καθωσπρεπισμός ή χάος;

Μεγαλώνουμε οι άνθρωποι και, συνήθως, μεγαλώνουμε γρήγορα - τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνε με την εσωτερική αντίληψη του χρόνου του καθενός. Καθώς μεγαλώνουμε, μάλιστα, όπως κανείς έχιε ίσως αντιληφθεί από την εμπειρία του, σπάνια μένουμε απαράλλαχτοι. Το αντίθετο. Αλλάζουμε άρδην και πολύ, απλώς όχι απότομα. Γιατί, μπορεί η ζωή να περνά γρήγορα, αλλά, αν σταθούμε τυχεροί, είναι αρκετά μεγάλη. Από μικρά πλάσματα, σιγά-σιγά μιλάμε, εκφραζόμαστε, σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε, αλληλεπιδρούμε, μαθαίνουμε...

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2021

Ένα κινούμενο κομμάτι ιστορίας

Τα απογεύματα συχνά βρίσκομαι στον χώρο ενός φροντιστηρίου, διατελώντας χρέη γραμματέως - ή αυτό που λέμε «παιδί για όλες τις δουλειές». Ο χώρος έχει μία μεγάλη τζαμαρία στην είσοδό του, τόσο μεγάλη που ίσως περισσότερο θα ταίριαζε σε ένα εμπορικό κατάστημα παρά σε ένα φροντιστήριο. Όπως και να έχει, αυτή η μεγάλη τζαμαρία αποτελεί το φυσικό και συναισθηματικό όριο του φροντιστηρίου με τον έξω κόσμο. Ως σύνορο ανάμεσα σε δύο κόσμους, πολλοί δελεάζονται να το ακουμπήσουν και, λόγω της ευαίσθητης γυάλινης φύσης του, άθελά τους να το λερώσουν. Έτσι, αυτό το μικρό γυάλινο σύνορο χρειάζεται τη συντήρησή του.

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2021

Με αφορφμή έναν νεκρό

Τον θάνατο του Madclip, λίγο πολύ τον ακούσαμε με κάποιον τρόπο. Ακόμα κι αν δεν τον γνωρίζαμε, σίγουρα θα είδαμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή στην τηλεόραση ή, έστω, θα ακούσαμε στο ραδιόφωνο, διάφορα σχετικά μ' αυτόν. Μέσα σε όλον αυτόν τον χαμό, συχνά έβλεπε κανείς την αμηχανία που μπορεί να επιφέρει ένας θάνατος, ακόμα κι ενός ανθρώπου με τον οποίο μπορεί να μην έχει κανείς κάποια σχέση - διότι, πόσο πιθανό είναι να ακούει, για παράδειγμα, ένας συνταξιούχος τραπ; Ωστόσο, σίγουρα δεν εμπίπτουν όλα όσα έχουν ειπωθεί για τον θάνατο του Madclip - αλλά και για τον ίδιο - στην κατηγορία των αμήχανων αντιδράσεων.

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2021

Στρατευμένη τέχνη

Κάπου μέσα στο καλοκαίρι, δε θυμάμαι πότε ακριβώς, βρέθηκα να παρακολουθώ σε μία στενή πλην όμως συμπαθητική αυλή ενός νεοκλασσικού κτιρίου στο κέντρο της Αθήνας μία ερασιτεχνική θεατρική παράσταση. Γενικά μου αρέσει το θέατρο και παρακολουθώ συχνά και ερασιτεχνικό θέατρο - άλλωστε, η Αθήνα είναι μία από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με τις περισσότερες ερασιτεχνικές σκηνές. Η εν λόγω παράσταση που παρακολουθήσαμε αποτελούνταν από διάφορα μικρά σκετς τα οποία ήταν βασισμένα σε ποιήματα και πεζά που αφορούσαν τον κορωνοϊό και την περίοδο των δύο καραντίνων - ειδικά, δε, τη δεύτερη.

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2021

Φωνάζουν όσοι δεν ακούμε

 Πρόσφατα, με αφορμή τον θάνατο του γνωστού καλλιτέχνη Mad Clip, μου έστειλε ένας φίλος ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στον ηλεκτρονικό τύπο. Η αλήθεια είναι ότι το άρθρο μου φάνηκε κακογραμμένο - ορθογραφικά και συντακτικά λάθη, αδόμητος λόγος και άλλα πολλά. Αλλά αυτά δεν μπορούν να κάνουν από μόνα τους ένα άρθρο κακό - απλά κακογραμμένο. Αλλά το εν λόγω άρθρο είναι κακό, με κάθε σχεδόν έννοια, γιατί εκφράζει μία άποψη εξ ορισμού άσχημη - ίσως άσχημη μέσα στην αφέλειά της κι όχι κακοπροαίρετα, ωστόσο.

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2021

Προς Αρίστους

Τις τελευταίες μέρες, που ανακοινώθηκαν και οι βάσεις εισαγωγής των διαφόρων τμημάτων της χώρας, έχει επικρατήσει, δικαίως, ένας χαμός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης - και όχι μόνο, αλλά εκεί παρατηρείται πιο έντονα, ίσως. Από τη μία, το Υπουργείο Παιδείας και ειδικά η υπουργός κ. Νίκη Κεραμέως δέχεται δριμύτατη κριτική για την εφαρμογή της περιβόητης Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής (ΕΒΕ), από την άλλη αρκετοί εστιάζουν στο πώς τα παραπάνω ήταν αναγκαίο κακό για να αναβαθμιστεί η παιδεία στη χώρα μας.

Μπούρδες.

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2021

Τα ρετρό θέματα του blogspot...

Η Επιστροφή ήταν νομίζω κάποιο σήριαλ στη ελληνική τηλεόραση, αλλά, προφανώς, αυτή η ανάρτηση δεν αφορά και τέτοιο. Όπως εύκολα βλέπει κανείς, σε αυτό το blog έχει να δημοσιευθεί και για πάνω από τρία χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι δε θυμάμαι ακριβώς γιατί σταμάτησαν οι δημοσιεύσεις εδώ στο bubble-pie αλλά ίσως γράφοντας κάτι να έρθει στον νου.