Αμφισβήτηση και Απαξίωση

«Το κλειδί στην αναζήτηση της γνώσης είναι η διαρκής αμφισβήτηση». Αμέτρητες φορές συναντάμε αυτήν τη φράση μπροστά μας και - όπως άλλωστε είναι και λογικό, για μία δυτική κοινωνία, γαλουχημένη με τις αρχές του Διαφωτισμού - δύσκολα διαφωνούμε μαζί της. Την υπακούμε με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια· δεν αποτολμάμε να την αμφισβητήσουμε, όπως η ίδια επιτάσσει. Μήπως λοιπόν, όταν τα πάντα απαιτείται να τεθούν υπό αμφισβήτηση, είναι πρώτη η ίδια η αρχή της αμφισβήτησης που πρέπει να μπει στο μικροσκόπιο;

Μια φορά κι έναν καιρό στο Παρίσι...

Ήταν σαν σήμερα, απλά Παρασκευή, 13 Νοεμβρίου του 2015 όταν στο Παρίσι ξέσπασε ένας θυμός, μία άδικη οργή που συσσωρευόταν για πολλά χρόνια. Όταν κάποιοι αποφάσισαν, όπως η Άτροπος μόνο μπορεί, να κόψουν το νήμα της ζωής ανθρώπων που δεν τα είχαν υπολογίσει έτσι όπως ήρθαν, ανθρώπων που ουδέποτε και ουδεμία σχέση είχαν - πόσο μάλλον ήθελαν να έχουν - μαζί τους. Και ήταν την επομένη που οι φουρνάρηδες μας ξυπνήσανε και μας είπανε ότι ο εχθρός είναι πια προ των πυλών.

Κίνηση σε πολλές διαστάσεις

Δακτυλογραφόντας ένα μικρό κείμενο νωρίς σήμερα το απόγευμα ένιωσα από τα τρίσβαθα της ψυχής μου μία ατέλειωτη υπαρξιακή ανία, μία πλήξη, μία καταβύθιση στην ρουτίνα και μία μεγάλη σειρά από τέτοια ζοφερά συναισθήματα, πράγμα που με έκανε να αφήσω για λίγο το πληκτρολόγιο και να σκεφτώ τί μπορεί να τα προξένησε, μιας και ακριβώς εκείνη τη στιγμή δεν έβλεπα κάποιον προφανή λόγο να οδηγεί σε αυτά. Μετά από λίγη σκέψη - προϊόν στιγμιαίας έμπνευσης - κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτό που μπορεί τελικά να φταίει είναι η ανάγκη «κίνησης» σε μία ακόμα διάσταση.