Δώδεκα ή Εικοσιοκτώ; Τρεις ή Εικοσιπέντε;

Δώδεκα ή Εικοσιοκτώ; Τρεις ή Εικοσιπέντε; (εφιστώ την προσοχή σας στα κεφαλαία γράμματα); Τί από τα δύο είναι προτιμότερο και τί ταιριάζει καλύτερα στην εθνική ιδιοσυγκρασία μας; Με αφορμή την σημερινή εθνική μας επέτειο ίσως ήρθε σιγά-σιγά η ώρα, κλείνοντας εβδομήντα έξι χρόνια από το Έπος του '40 και πλησιάζοντας τους δύο αιώνες ύπαρξης ως ανεξάρτητο κράτος, να αναλογιστούμε τι είναι αυτό που τις κατέστησε τις δύο μόνες εθνικές μας επετείους;

Η απάντηση εν γένει είναι σχετικά προφανής και λίγο έως πολύ «σχολική», θα έλεγε κανείς· η μεν Εικοστή Πέμπτη Μαρτίου είναι η ημέρα που λαμβάνεται (έστω και κατόπιν εθνικοθρησκευτικής σύμβασης και ιστορικής κατακρεούργησης) η απόφαση εκκίνησης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων ενάντια στον Οθωμανικό ζυγό η δε Εικοστή Ογδόη  Οκτωβρίου είναι η μέρα κατά την οποία ξεκινά η σθεναρή αντίσταση του Ελληνικού λαού (έστω της πλειονότητάς του) απέναντι στις δυνάμεις του Άξονα. Αυτά για τις Εικοσιοκτώ και τις Εικοσιπέντε.

Τι έχουμε όμως για τις Δώδεκα και για τις Τρεις; 

Ήταν Δώδεκα Οκτωβρίου του 1944 όταν, επιτέλους, οι Γερμανικές κατοχικές δυνάμεις, έπειτα από μία αγχωμένη και ψυχρή κατάθεση στεφάνου στην πλατεία Συντάγματος (ω! τί ειρωνεία) ανεχώρησαν οριστικά πια από την Ελλάδα. Ήταν Δώδεκα Οκτωβρίου του 1944 όταν οι κόποι της Ελληνικής Αντίστασης, που μετρούσε αντίστροφα από την Εικοστή Ογδόη Οκτωβρίου του 1940, απέφεραν τους αναμενόμενους καρπούς· ο Άξονας είχε πια ηττηθεί.

Ήταν Τρεις Φεβρουαρίου του 1830 όταν στο Λονδίνο οι «μητέρες» του κόσμου - Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία - υπέγραφαν το λεγόμενο «Πρωτόκολλο του Λονδίνου» που έδινε στους Έλληνες ένα κράτος για να στεγάσουν την εθνική τους ταυτότητα και μέσα σε αυτό να απολαύσουν όσα από καιρό διεκδικούσαν. Ήταν εκείνη η ημέρα που ο πρώτος στόχος επετεύχθη.

Γιατί επιμένουμε να αγνοούμε αμφότερες τις ημερομηνίες αυτές παρά την σημασία τους για το Ελληνικό Έθνος και συνεχίζουμε να εμμένουμε τόσο πολύ στις δύο πρώτες; Τί πια μας ωθεί τόσο πολύ στο να κοιτάμε μόνο την ρίζα του δέντρου και όχι τους καρπούς του; Τί είναι αυτό που μας απωθεί από το τέλος, από τον σκοπό;

Για να αποφευχθούν παρεξηγήσεις, οι δύο υπάρχουσες εθνικές μας επέτειοι καλώς αποτελούν εθνικές μας επετείους, καθ' ότι η αρχή καθενός από τους δύο αυτούς Αγώνες κρύβει στο βάθος της την σύλληψη, την γέννηση του Εθνικού μας Ιδεώδους. Είναι η ίδια η εθνική και κοινωνική μας ταυτότητα (ας μην ξεχνάμε ότι και το '21 και το '40 ο Αγώνας δόθηκε απέναντι  και σε κάθε μορφής δυνάστευση και απολυταρχία) είναι ο γνήσιος τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τον κόσμο, η αντίσταση σε ότι ξένο βαραίνει τις πλάτες της ελευθερίας μας (για αυτό και τώρα που τις πλάτες της τις βαρύναμε εμείς δεν ξέρουμε πώς να τις ελαφρύνουμε). Ως εκ τούτου είναι καλώς ορισμένες ως εθνικές επέτειοί μας και η ημέρα της «Παλιγγενεσίας» και η ημέρα του «Όχι». 

Είναι όμως ταυτόχρονα αφόρητα ανεύθυνο και αφελές να κρατάμε μόνον την αρχή της προσπάθειάς μας και να πετάμε την κατάληξη, όποια αυτή κι αν είναι. Διότι, αυτό τελικά που κατέστησε την Εικοστή Πέμπτη Μαρτίου και την Εικοστή Ογδόη Οκτωβρίου εθνικές μας επετείους δεν είναι μόνο αυτό που συνέβη τότε· είναι το κατόπιν ετών αποτέλεσμά τους, είναι η ανάκτηση της Ελευθερίας μας, είναι η εκδίωξη του δυνάστη από την νόμιμη κληρονομιά μας. Ειδάλλως η μεν πρώτη θα ήταν άλλη μία αποτυχημένη απόπειρα εξέγερσης απέναντι στο Οθωμανικό καθεστώς η δε δεύτερη θα ήταν άλλη μία νίκη, έστω και λίγο κουραστική, για τον Άξονα.

Ίσως να είμαστε τελικά αρκετά δειλοί και κατά βάθος ανεύθυνοι για να επωμιστούμε τις ευθύνες μίας δύσκολης και καλής αρχής, ενός ολοκληρωμένου αγώνα. Ίσως να μην μπορούμε να φέρουμε το βάρος των ίδιων μας των πράξεων, να μην μπορούμε για πολύ να σηκώσουμε το βάρος μας το ίδιο. Ίσως να είμαστε τελικά γεννημένοι γονατιστοί εμείς οι Νεο-έλληνες.

Ίσως βέβαια και να διακατεχόμαστε από μία εθνική «ψωροπερηφάνεια» που μας εμποδίζει να δούμε ως θετική έκβαση υψίστης εθνικής σημασίας και - κυρίως - πραγματικής υπερηφάνειας μία κατάληξη που δεν είχε αποκλειστικά την δική μας σφραγίδα. Διότι, τουλάχιστον στο μυαλό του αφελούς, την Ανεξαρτησία μάς την χάρισαν στο Ναυαρίνο οι «ξένοι» και τους Γερμανούς τους έδιωξαν και πάλι οι «ξένοι». Αυτοί οι απρώσοποι «ξένοι» που κάπου εδώ θα θυμηθούμε ότι εμείς τους δώσαμε τα φώτα μας και τους κατεβάσαμε από τα δέντρα, γιατί πρέπει και κάπως να απαλύνουμε την τόση νωπή απώλεια της πανεθνικής μας υπεροχής απέναντι σε κάθε τι που δεν είναι κομμάτι μας.

Αλλά έτσι τα φέρνει η ζωή. Το «ουδείς αναμάρτητος» έχει σαν άμεση συνέπεια το «ουδείς τέλειος». Εμείς λοιπόν δεν θα είμαστε ούτε οι εκλεκτοί του Γιαχβέ ούτε τα παιδιά του Δία για αυτό μπορούμε πλάι στο καθαρά δικό μας Εικοσιοκτώ και το Εικοσιπέντε να κρατήσουμε - και να κατοχυρώσουμε στην συνείδησή μας ως κεκτημένο δικό μας - μαζί και το Δώδεκα και το Τρία.

Και λίγη μουσική για όνειρα γλυκά: