Βιβλιοπροτάσεις

Το 2016 φεύγει - ευτυχώς ή δυστυχώς. Τα βιβλία όμως που διαβάσαμε και μας άρεσαν είναι εδώ και δεν θα φύγουν όσα χρόνια κι αν περάσουν. Έτσι, λοιπόν, αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε όσα βιβλία διαβάσαμε (εμείς ο συντάκτης - πληθυντικός της μεγαλοπρεπείας που λέμε) και «κάτι μας έκαναν».

Είναι τελικά η προβολή της βίας πάντα θεμιτή;

Στον απόηχο του τρόμου της προηγούμενης αιματηρής Δευτέρας - ναι, φτάσαμε κιόλας στον απόηχο τόσης βίας - ακόμα ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός μετράει τις πληγές του. Μία, εν ψυχρώ δολοφονία ενός πρέσβη μπροστά στα μάτια της συζύγου του και τόσων άλλων ανθρώπων, την ισοπέδωση άλλων δώδεκα ψυχών στο Βερολίνο, τους πυροβολισμούς στη Ζυρίχη και τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας στις Βρυξέλλες και ο φόβος που κέρδισε λίγο ακόμα έδαφος. Για άλλη μία φορά είχαμε μία πληθώρα οπτικοακουστικού υλικού στα χέρια μας, ειδικά από τη δολοφονία του Ρώσσου πρεύσβη, καθώς η όλη εκδήλωση, όπως είναι και το φυσιολογικό, καλυπτόταν από αρκετούς δημοσογράφους. Ομολογώ όμως, ότι, παρά την πληθώρα αυτή του υλικού, είτε δεν είχα το κουράγιο είτε είχα τη σύνεση να αποφύγω να παρακολουθήσω τα όποια σχετικά βίντεο, πράγμα που με προβλημάτισε αρκετά.

Μίσος

Περιδιαβαίνοντας στις διάφορες ενημερωτικές σελίδες χθες το πρωί έπεσα πάνω στην παρακάτω είδηση - δημοσιευθείσα σε αρκετές από αυτές τις σελίδες:

Μέχρι θανάτου ξυλοκοπήθηκε μέλος χορωδίας σε εκκλησία στην Αργεντινή από εξαγριωμένο πλήθος.
Ο σαραντάχρονος τρομπετίστας είχε καταδακαστεί το 2010 σε τριακονταετή κάθειρξη για επανειλημένους βιασμούς ανηλίκων αλλά αφέθηκε ελεύθερος το 2014 έπειτα από σχετική απόφαση του δικαστηρίου. Η απόφαση του δικαστηρίου είχε σαν αποτέλεσμα οι γονείς των θυμάτων να εισβάλλουν προ ημερών στην εκκλησία όπου εργαζόταν ο σαραντάχρονος και να τον ξυλοκοπήσουν μέχρι θανάτου.

Του λόγου το αληθές

Παίδευα τις προάλλες το μυαλό μου με ένα μαθηματικό πρόβλημα για αρκετές ώρες, χωρίς όμως κάποια ιδιαίτερη επιτυχία, χωρίς δηλαδή να βρω κάτι το οποίο να εξυπηρετούσε τη λύση του προβλήματος - γενικότερα κάθε σκέψη είναι και μία μικρή επιτυχία, άλλωστε. Εκεί λοιπόν που η κατάσταση έχει φτάσει στο «Αμήν!» και είμαι έτοιμος να εγκαταλείψω την προσπάθεια, και να μείνω με το κενό που αφήνει κάθε αποτυχία, αρχίζω να συλλογίζομαι φωναχτά - λες και η θεά των Μαθηματικών που φυλάει όλες τις λύσεις όλων των προβλημάτων κρυμμένες στα σκονισμένα κιτάπια της θα συγκινούνταν αν άκουγε εμένα να ψάλλω αποδεικτικούς ύμνους και ωδές στο όνομά της και θα μου έδειχνε, με κάποιον τρόπο μεταφυσικό, το δρόμο για να βγω από τον λαβύρινθο στον οποίο είχα εγκλωβιστεί.

Ο πρωθυπουργός Σκόρδος...

Διαβάζοντας μία ιστορία από το Δεκαήμερον του Βοκάκιου (εκδόσεις: γράμματα, μετάφραση: Κοσμάς Πολίτης) τις προάλλες δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να συγκρίνω την εποχή του Βοκάκιου και την τραγελαφικότητα της πραγματικότητάς του με τη δική μας εποχή και πραγματικότητα. Και τότε όλα έγιναν λίγο πιο αστεία, γιατί, όπως και κάποιοι πρόσφατοι «πολιτικοί» ποιμένες (σε εισαγωγικά είναι, σαφώς, ο χαρακτηρισμός που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα) έτσι και ο πατέρας Σκόρδος της ιστορίας, για αλλού ξεκίνησε και αλλού βρέθηκε, μόνο που το ακροατήριο δεν «πήρε πρέφα», όπως λέμε στην καθομιλουμένη, και ακολούθησε πιστά (ιστορίες γνωστές και πληγές παλιές). Έτσι λοιπόν, η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην εν λόγω ιστορία. Η πένα λοιπόν περνάει στον Βοκάκιο και τα συμπεράσματα σε εσάς!