Μίσος

Περιδιαβαίνοντας στις διάφορες ενημερωτικές σελίδες χθες το πρωί έπεσα πάνω στην παρακάτω είδηση - δημοσιευθείσα σε αρκετές από αυτές τις σελίδες:

Μέχρι θανάτου ξυλοκοπήθηκε μέλος χορωδίας σε εκκλησία στην Αργεντινή από εξαγριωμένο πλήθος.
Ο σαραντάχρονος τρομπετίστας είχε καταδακαστεί το 2010 σε τριακονταετή κάθειρξη για επανειλημένους βιασμούς ανηλίκων αλλά αφέθηκε ελεύθερος το 2014 έπειτα από σχετική απόφαση του δικαστηρίου. Η απόφαση του δικαστηρίου είχε σαν αποτέλεσμα οι γονείς των θυμάτων να εισβάλλουν προ ημερών στην εκκλησία όπου εργαζόταν ο σαραντάχρονος και να τον ξυλοκοπήσουν μέχρι θανάτου.

Οι λόγοι που το διακστήριο προέβη στην απελευθέρωση ενός κατά συρροήν παιδεραστή έμεναν άγνωστοι σε όσα άρθαρα σχετικά με το γεγονός διάβασα, αλλά, εκ των γεγονότων κρίνοντας, δεν ήταν κάποιοι λόγοι υγείας ή κάποια μελλοντική μεταφορά του σε κάποιον χώρο νοσηλείας που τους οδήγησαν σε αυτήν την απόφαση. Όμως, δυστυχώς το θέμα δεν περιορίστηκε εδώ. 

Ανεξαρτήτως του μέσου - άρα και του αναγνωστικού κοινού - πολλοί ήταν εκείνοι που τάσσονταν ξεκάθαρα με το μέρος των γονιών - σε ότι αφορά την αντίδρασή τους - και, γενικότερα, με το μέρος της θανατικής καταδίκης των παιδεραστών ή, ακόμα και του βασανισμού τους μέχρι θανάτου με τρόπους που να παραπέμπουν σε όσα βιώνει και το θύμα κατά την διάρκεια του βιασμού. Κύρια υπερασπιστική γραμμή αυτών των θέσεων ήταν ότι «Κάτι τέτοιοι δεν είναι άνθρωποι» ή ότι «Δεν υπάρχει σωφρονισμός για τέτοιους ανθρώπους» ή ότι «Η καταστροφή της ζωής ενός παιδιού ξεπληρώνεται μόνο με θάνατο» και άλλα συναφή. Αναμφίβολα είναι ένα αποτρόπαιο έγκλημα η παιδεραστία το οποίο πράγματι στιγματίζει ένα παιδί, πιθανώς για όλη του τη ζωή, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό είναι ζήτημα πάνω στο οποίο κάποιος μπορεί να διαφωνήσει.

Είναι όμως δικαίωμα του καθενός να παίρνει στα χέρια του τον νόμο και να αυτοδικεί; Σϊγουρα η δικαιοσύνη δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και σίγουρα, όλων το μυαλό πήγε στον χρηματισμό, τη δωροδοκία ή άλλα αθέμιτα μέσα επηρεασμού των λειτουργών της διακιοσύνης. Σίγουρα ο θεσμός αυτός, σε χώρες οι οποίες ακόμα μετρούν τις πληγές μίας σφοδρής οικονομικής κρίσης, παραπαίει. Σίγουρα τα τριάντα χρόνια στέρησης της ελευθερίας του θήτη δεν αρκούν για να επιστρέψουν στο παιδί τις στιγμές αυτές του βιασμού. Σίγουρα όμως η κατάσταση δεν βελτιώθηκε σκοτώνοντας τον θήτη. Σίγουρα τα παιδιά των γονιών αυτών, τα παιδιά των «διανομέων της δικαιοσύνης» - γιατί πρόκειται για διανομή, όχι για απονομή - δεν ένιωσαν καλύτερα μετά από έναν θάνατο. Σίγουρα, τα παιδιά αυτά αδιαφόρησαν για αυτό το γεγονός. Σίγουρα το μίσος νίκησε άλλη μία φορά την ελευθερία.

Ποιος άλλωστε μας έχρισε θεούς; Ποιοι είμαστε να μοιράζουμε και να παίρνουμε έτσι απλά τον τίτλο του ανθρώπου; Μήπως δεν είναι η ανθρώπινη φύση του καθενός μας κάτι που μας αφήνει μαζί με την ψυχή μας, όταν φύγουμε από τον κόσμο αυτόν; Αλλά, βέβαια, εύκολα μπορεί κανείς να σπρώξει έναν άνθρωπο όταν αυτός κρέμεται με το ένα χέρι από τον γκρεμό. Διότι, για να φτάσει κανείς στην εκδήλωση μίας τέτοιας συμπεριφοράς, δεν μπορεί παρά στήριξη να χρειάζεται, πραγματική στήριξη. Μπορεί στην πλειονότητα των περιπτώσεων να μην επανέλθει ποτέ ο ίδιος, αλλά αυτός ο ένας που θα έρθει και θα σταθεί στα πόδια του έτοιμος να δει ξανά το χάος που άφησε πίσω του είναι αρκετός. Γιατί όπως κάθε ένας θάνατος είναι πολύς, έτσι και κάθε μία «κερδισμένη» ζωή είναι αρκετή. Είναι αρκετή για να δώσει θάρρος στην κοινωνία να προχωρήσει, να πάει παρακάτω πορευόμενη με τις αξίες και τα ιδανικά της.

Στεκόμαστε σε ένα δένδρο και αφήνουμε το δάσος να χαθεί από τα μάτια μας. Δεν βλέπουμε, ως κοινωνία, την ευθύνη της δικαιοσύνης και, συνακόλουθα, τη δική μας ευθύνη απέναντι στα όσα συμβαίνουν παρά μόνον αναγνωρίζουμε τα όσα ικανοποιούν τα δικά μας πρωτόγονα ένστικτα και ανάγκες. Βαφτίζουμε τον νόμο ως προασπιστή του κοινού περί δικαίου αισθήματος, ανγοώντας πλήρως τον ρόλο του και ως προάγγελο αλλαγών, ως μηχανισμό αυτοπροστασίας του, ως μηχανισμό κοινωνικής σταθερότητας και τον μετατρέπουμε σε απλό εργαλείο των επιβουλών μας, ως μία ακόμα διακιολογία στην ηθική μας κατάπτωση. Αντί να διορθώσουμε τον νόμο και να διασφαλίσουμε τους λειτουργούς του, τον πήραμε στα χέρια μας. Αντί να ψάξουμε και να ξεριζώσουμε αυτόν που έχει πεθάνει μέσα μας, κηνυγάμε το φάντασμά του που μας στοιχειώνει.

Είναι η πλέον εύκολη λύση να αυτοδικήσουμε, είναι η πλέον εύκολη λύση να σκοτώσουμε. Είναι όμως αυτό που γεννά το μίσος και που το θρέφει όσο τίποτ' άλλο. Είναι αυτό που συντηρεί την φαυλότητα την οποία, αυτοί οι γονείς εν βρασμώ ψυχής, προσπάθησαν να εξαλείψουν. Άθελά τους όμως, στο όνομα των παιδιών τους, έδωσαν χώρο και σε άλλους να τα βλάψουν, έγιναν και οι ίδιοι φορείς του μίσους και, ακόμα χειρότερα, έγιναν οι ίδιοι αγρότες του μίσους, το φύτεψαν στα παιδιά τους. Και όσοι όμως στήριξαν αυτήν τους την ενέργεια έγιναν και οι ίδιοι αρωγοί στην καλλιέργεια του μίσους που όλο και μεγαλώνει.

Καληνύχτα!