Η ανία της ύπαρξης

Δεν ξέρω πόσες φορές έχω βρεθεί τον τελευταίο καιρό να βαριέμαι τη ζωή μου. Βασικά, είναι λίγο πιο παράξενο. Δεν είναι ακριβώς ότι βαριέμαι, γιατί υπάρχουν αρκετές στιγμές κάθε μέρα που δεν βαριέμαι. Είναι περισσότερο το ότι όλα μοιάζουν να μην έχουν και κάποιο νόημα. Κάνουμε έρευνα στο εργαστήριο. Ωραία, γιατί; Ποιον βοηθάμε; Κανέναν, πέρα από εμάς να βγάλουμε κάποια λεφτά. Αυτόν τον μύθο της συλλογικής συνεισφοράς στην κοινότητα που απλά λόγω της υπερεξειδίκευσης των δυτικών κοινωνιών δεν μπορεί ο μέσος εργαζόμενος να τη δει, δεν μπορώ να τον δεχθώ τις περισσότερες φορές. Όχι τόσο γιατί όντως δεν ισχύει. Πράγματι, σε αρκετά επαγγέλματα η συνεισφορά του καθενός είναι το όντι μικρή αλλά υπαρκτή. Σε ό,τι αφορά όμως εμάς είναι το ουχί μικρή αλλά ανύπαρκτη. Όχι γιατί είμαστε ένα μικρό εργαστήριο, αλλά γιατί, πώς να το κάνουμε, όσα κάνουμε στον τομέα μας απαξιώνονται γρήγορα. Πολύ γρήγορα. Τόσο γρήγορα που μέχρι να καταλάβεις τι έκανες, δεν έχει σημασία γιατί κάποιος άλλος το έκανε καλύτερα. Έτσι κάπως, καταλήγουν πολλά μικρά «εγώ» να ερευνούν στο όνομα κάποιας επιστήμης κάτι καινοτόμο που η μόνη στιγμή που είναι καινοτόμο είναι η ίδια του η γέννηση - κι αυτό με πολλές αμφιβολίες.

Καθωσπρεπισμός ή χάος;

Μεγαλώνουμε οι άνθρωποι και, συνήθως, μεγαλώνουμε γρήγορα - τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνε με την εσωτερική αντίληψη του χρόνου του καθενός. Καθώς μεγαλώνουμε, μάλιστα, όπως κανείς έχιε ίσως αντιληφθεί από την εμπειρία του, σπάνια μένουμε απαράλλαχτοι. Το αντίθετο. Αλλάζουμε άρδην και πολύ, απλώς όχι απότομα. Γιατί, μπορεί η ζωή να περνά γρήγορα, αλλά, αν σταθούμε τυχεροί, είναι αρκετά μεγάλη. Από μικρά πλάσματα, σιγά-σιγά μιλάμε, εκφραζόμαστε, σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε, αλληλεπιδρούμε, μαθαίνουμε...

Ένα κινούμενο κομμάτι ιστορίας

Τα απογεύματα συχνά βρίσκομαι στον χώρο ενός φροντιστηρίου, διατελώντας χρέη γραμματέως - ή αυτό που λέμε «παιδί για όλες τις δουλειές». Ο χώρος έχει μία μεγάλη τζαμαρία στην είσοδό του, τόσο μεγάλη που ίσως περισσότερο θα ταίριαζε σε ένα εμπορικό κατάστημα παρά σε ένα φροντιστήριο. Όπως και να έχει, αυτή η μεγάλη τζαμαρία αποτελεί το φυσικό και συναισθηματικό όριο του φροντιστηρίου με τον έξω κόσμο. Ως σύνορο ανάμεσα σε δύο κόσμους, πολλοί δελεάζονται να το ακουμπήσουν και, λόγω της ευαίσθητης γυάλινης φύσης του, άθελά τους να το λερώσουν. Έτσι, αυτό το μικρό γυάλινο σύνορο χρειάζεται τη συντήρησή του.