Καθόμουν προχθές το μεσημέρι στο λεωφορείο ανεβαίνοντας προς τη σχολή με μία πολύ παιδική διάθεση - χαζεύοντας έξω από το παράθυρο την διαδρομή, τον κόσμο, τα μαγαζιά - και με το μυαλό μου να βρίσκεται σε ένα διανοητικό "κενό", σε μία κατάσταση "μη σκέψης". Ώσπου, δύο στάσεις πριν το τέρμα, ένα κύριος, κάπου στα εβδομήντα, πήγε να σηκωθεί για να αποβιβαστεί από το λεωφορείο, αλλά, με το που στάθηκε στα δύο του πόδια, κατέρρευσε και έπεσε ανάμεσα σε δύο θέσεις. Τότε αμέσως ο οδηγός και δύο κυρίες που κάθονταν δίπλα του πήγαν για να τον βοηθήσουν να σηκωθεί και να ξανακαθίσει στην θέση του, να ηρεμήσει και να συνέλθει λίγο.
Ήταν κάτωχρος και καταϊδρωμένος, με ένα βλέμμα χαμένο. Ο οδηγός τον ρώτησε αν χρειαζόταν να καλέσει ένα ασθενοφόρο, μα ο κύριος αυτός αρνήθηκε σθεναρά - όσο σθεναρά μπορούσε στην κατάστασή του - λέγοντας ότι δεν είχε τίποτα, απλά μία αδιαθεσία. Τελικά συμβιβάστηκε με το να έρθει μία φίλη του που έμενε εκεί κοντά να τον πάει μέχρι το σπίτι του. Οπότε και ο οδηγός, έχοντας διευθετήσει το ζήτημα του κυρίου μετακίνησε το λεωφορείο στην άκρη του δρόμου για να διευκολύνει κάπως την κυκλοφορία.
Σε αυτό το διάστημα, μέχρι να έρθει η φίλη του κυρίου, ήταν που κατάλαβα πόσο επαγγελματίας και συνάμα ευγενικός άνθρωπος ήταν ο οδηγός. Αρχής γενομένης από την ίδια του την κίνηση να μην εγκαταλείψει τον κύριο στην μοίρα του, μιας και μετά από δυο-τρία λεπτά επανήλθαν και το χρώμα του και η διάθεσή του, σε μεγάλο βαθμό, αλλά να περιμένει εκεί μέχρι να έλθουν να τον παραλάβουν. Έπειτα, το γεγονός ότι δεν παράτησε και το λεωφορείο μέσα στην μέση του δρόμου, αλλά το μετακίνησε όσο το δυνατόν πιο παράμερα. πράγμα που δεν στέφθηκε και με ιδιαίτερη επιτυχία, αφού είχαν φροντίσει αρκετοί να διπλο-παρκάρουν εκεί κοντά στην στάση. Όπως όμως είπε και ο ίδιος ο οδηγός "Όσο είμαι στην στάση είμαι νομνικά καλυμμένος, ας περάσουν από δίπλα!". Επίσης, όταν αποπειράθηκα να προσφέρω στον κύριο κάτι να φάει, μιας και τελικά όλην αυτήν την αδιαθεσία την είχαν προκαλέσει ένα ουζάκι και ο ήλιος, όπως είπε κι ο ίδιος, ο οδηγός μου το απαγόρευσε διότι χρειάζεται να έχει επικοινωνήσει ο ίδιος με κάποιον αρμόδιο (λ.χ. το 166) για να χορηγηθεί ακόμα και νερό στον κύριο. Έπειτα μου εξήγησε ότι τέτοιου είδους περιστατικά είναι αρκετά συχνά μέσα σε λεωφορεία - μέχρι και ότι του έχει πεθάνει άνθρωπος μέσα στο όχημα μου είπε - και ότι έχει μία σχετική εμπειρία σε αυτά μετά από είκοσι δύο χρόνια.
Τελικά, μετά από περίπου δέκα λεπτά έφτασε κι η φίλη του κυρίου - ο οποίος, μετά από μία σύντομη συζήτηση που είχαμε, έμαθα ότι ήταν ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας με πτυχίο φυσικού και μεταπτυχιακό στην σεισμολογία - η οποία τον παρέλαβε και, φεύγοντας, έμοιζε σαν να τον κατσαδιάζει λίγο - ίσως αυτό να φοβόταν ο κύριος και να ήθελε να φύγει μόνος του. Εμείς, συνεχίσαμε αυτό το σύντομο ταξίδι μας μετο λεωφορείο και δύο στάσεις αργότερα φτάσαμε στο πολυπόθητο τέρμα. Και φυσικά δεν έλειψε από τον οδηγό και ένα "μεγάλο ευχαριστώ" για την υποστήριξη και την κατανόηση.
Σωστός επαγγελματίας!
Και λίγη μουσική για το μεσημέρι:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου