Το μηδέν σέρνει το άπειρο...

Περπατούσα προχθές στην πλατεία ψάχνοντας με μία σχετική απόγνωση ένα μέρος να καθίσω πριν πάω για δουλειά, μιας κι είχα φτάσει αρκετά νωρίτερα, και, πάνω στην ώρα που λέω από μέσα μου "Εδώ είμαστε, βρήκες την μικρή σου Εδέμ για τα επόμενα πέντα-δέκα λεπτά" εμφανίζεται μπροστά μου ένας κύριος, κάπου στα σαράντα, φορώντας μία μακρυμάνικη ξεθωριασμένη μπλούζα καφέ χρώματος, ένα μπεζ παντελόνι και ένα ζευγάρι καφέ σανδάλια. Στο χέρι κρατούσε ένα πλαστικό ποτήρι που περιείχε κάποιου είδους κακοφτιαγμένο καφέ. Μόλις με βλέπει, σταματά, με περιεργάζεται και, μαζεύοντας θάρρος,δίνει το έναυσμα για την εξής στιχομυθία:

-Συγγνώμη για την ενόχληση νεαρέ και με όλο το θάρρος μου, μήπως έχεις ένα τσιγάρο να κάνω μαζί με τον καφέ;

-Όχι, δεν έχω, δεν καπνίζω...

-Εντάξει, ευχαριστώ... Δεν καπνίζεις είπες;

-Όχι, δεν...

-Πολύ καλά κάνεις, δεν ξέρεις τι είναι να τυρρανιέσαι, να σε κάνει ό,τι θέλει, να μην μπορείς να πιεις τον καφέ σου χωρίς αυτό! Να μην το αρχίσεις ποτέ! Έτσι να μείνεις!

Και έφυγε προς την άλλη άκρη της πλατείας με βήμα ανοιχτό και βιαστικό, ακολουθώντας τον τύρρανό του.

Σάστισα λίγο και προσπάθησα να επεξεργαστώ όσα είχαν γίνει. Κάθισα σε ένα παγκάκι - η Εδέμ που λέγαμε - και, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι ήθελα να μιλήσω λίγο με αυτόν τον άνθρωπο, να συζητήσουμε, αυτό ένιωσα ότι είχε και, πολύ περισσότερο, είχα ανάγκη. Αλλά είχε κιόλας φύγει από την πλατεία· ήταν βιαστικός ο τύρρανός του, δεν μπορούσε να περιμένει. 

Έτσι έμεινα μόνος να σκέφτομαι πόσο δυσμενής είναι η κατάσταση αυτού που έχει βρεθεί έρμαιο μίας απλής παρόρμησης, ενός λάθους της στιγμής. Διότι ανεξάρτητα από το πώς υλοποιείται - σταδιακά ή άμεσα - η απόφαση, συνειδητή ή όχι, να αφεθεί κανείς σε έναν εθισμό είναι κατά βάθος στιγμιαία. Σε αυτήν λοιπόν τη στιγμή, αυτήν την στιγμή την ισότιμη, χρονικά, με όλες τις άλλες τις ζωής του έχει υποτάξει τις μέλλουσες στιγμές του αυτός ο άνθρωπος. Ίσως, όμως, το χειρότερο να μην είναι η υποταγή αυτή, αλλά η συνειδητοποίηση της κατάστασης, διότι με αυτήν έρχεται και η αντίληψη της συνέπειας του λάθους. Με αυτήν τη συνειδητοποίηση βιώνονται οι συνέπειες αυτής της μίας στιγμιαίας απόφασης που υποδούλωσε όλες τις άλλες. 

Και, ίσως ακόμα περισσότερο, είναι η εν δήμω ομολογία αυτής της αδυναμίας, της υποταγής που αναδεικνύει όλην την εξουσία που έχει λάβει πια αυτή η μία και μόνο στιγμή. Μία ισχύ τεράστια που δεν συγκρίνεται ούτε με δικαστική απόφαση, γιατί δεν υπάρχει δυνατότητα ανάκλησης. Κανείς δικαστής, κανείς θεός δεν θα υπάρξει για να δώσει την ποληπόθητη άφεση αμαρτιών. Είναι πια προδεδικασμένη η πορεία, η στιγμή αυτή θα οδηγεί και ο υποταγμένος θήτης - θύμα τώρα πια - μαζί με όλες τις άλλες στιγμές του θα ακολουθεί, θα βασανίζεται όπως ακριβώς και ο Φίλιππος Νόλαν, στον Άνθρωπο δίχως πατρίδα του Ε.Ε. Χέηλ.

Υπάρχει άραγε σωτηρία, υπάρχει δυνατότητα διαφυγής, μπορεί κανείς να δραπετεύσει; Κι αν ναι, πώς; 

Εδώ ο καθένας μπορεί να δώσει την δική του απάντηση, ανάλογα με την δύναμη που νιώθει ότι κατέχει - ή με τις αυταπάτες του.

Και λίγη μουσική για εμάς τους φτωχούς...