Μεγάλη αναταραχή σήμερα από την επίσκεψη του πρωθυπουργού κ. Τσίπρα στο ιστορικό Σκοπευτήριο της Καισαριανής και, όσο νά' ναι, για εμάς του γείτονες είναι μεγάλο γεγονός! Επέστρεφα λοιπόν στο σπίτι ενώ δίπλα εκτυλισσόταν αυτό το "μεγάλο γεγονός" και περνώντας από την πόρτα της πολυκατοικίας, μία τεράστια αγωνία με κατέκλυσε· θα προλάβω τον κύριο που μπαίνει στο ασανσέρ (δεν μου πάει η καρδιά να τον γράψω "ανελκυστήρα") ή θα περιμένω άλλα πενήντα εφιαλτικά δευτερόλεπτα μέχρι να ξανακατέβει - το ενδεχόμενο να ανέβω με τις σκάλες ήταν απλά μηδενικής πιθανότητας.
Τελικά τον πρόλαβα. Και τι τό' θελα;! Με είδε ο κύριος αυτός - κάπου στα πενήντα πέντε με εξήντα - και άρχισε να μου λέει για τις μικροσυμπλοκές που έγιναν εδώ πιο δίπλα με τα Μ.Α.Τ. και για το ότι εμείς οι Έλληνες μία ζωή θα τσακωνόμαστε μεταξύ μας και δεν θα δούμε προκοπή. Όλα αυτά μέχρι να φτάσουμε στον δεύτερο. Προσεγγίζοντας τον τρίτο όροφο, το ασανσέρ μπήκε σε ένα τρυφερό ritenuto, προμηνύοντας την αποβίβαση του κυρίου. Τότε είναι που έρχεται το αστροπελέκι: "Εσείς είστε νέοι... Εσείς θα περάσετε χειρότερα από εμάς!". Όλο αυτό ειπωμένο με ένα ανάλαφρο, σχεδόν χαιρέκακο, μειδίαμα, με μία έκφραση που επέτρεπε στην κακία να βγει ακριβώς στην δόση που χρειαζόταν για να αναδείξει την ικανοποίηση που προσλάμβανε εκείνη τη στιγμή ο εν λόγω κύριος. Ήταν η χαρά του παδιού που, ενώ έχει κάνει την σκανδαλιά, δεν θα τιμωρηθεί, διότι κάποιος άλλος, συνεργός ή όχι, θα λουστεί όλες τις συνέπειες.
Εκείνη την στιγμή είναι που γεννιέται η απορία: ποιο είναι το χρέος της γενιάς αυτής στις επόμενες γενιές. Σαφώς η αναφορά δεν γίνεται στο οικονομικό, διότι αυτό είναι εύκολα υπολογίσιμο και απλώς το μέσο της διαφθοράς - άλλη κουβέντα αυτή για άλλη ώρα. Το χρέος είναι κυρίως ηθικό, είναι συλλογικό και μη εξοφλήσιμο. Ηθικό είναι απλά και μόνο γιατί είναι αρκετά ανήθικο από μόνο του το γεγονός ότι στερείται, συνηδειτά ή όχι, ένας σωρός δυνατοτήτων, ευκαιριών, ένα κομμάτι μέλλοντος από μία γενιά, που είναι ακόμα στα γεννοφάσκια της, που δεν είναι ακόμα σε θέση να προβάλει οποιαδήποτε αντίσταση. Συλλογικό είναι γιατί κανείς δεν ξύπνησε ένα πρωί καταλύοντας κάθε αρχή σε αυτόν τον τόπο και αναλαμβάνοντας την εξουσία του τόπου για τις τελευταίες πέντ' έξι δεκαετίες - μία επταετής παρένθεση έκανε από μόνη της αρκετό κακό, αλλά, δυστυχώς, όχι το μεγαλύτερο. Μη εξοφλήσιμο είναι γιατί ο χρόνος είναι το μόνο πράγμα που δεν επιστρέφεται σε κανέναν, δεν τοκίζεται δεν διαγράφεται, απλά περνάει, ανεπηρέαστος από κάθε λογής "θαύματα".
Ο γέγονε, γέγονε, τα θαύματα ταιριάζουν στις ταινίες, στην Βίβλο, στο Κοράνι, στην Μαχαμπάρατα και σε όποιο άλλο θρησκευτικό κείμενο μου διαφεύγει τώρα. Η ζωή δεν σχεδιάζεται με θαύματα - ίσως να μην σχεδιάζεται και καθόλου. Όσο μεγάλη κι αν είναι η δυσκολία, στόχο έχει να σε φέρει πιο γρήγορα σε θέση βολής από την κορυφή. Ίσως αυτό να είναι το αντάλλαγμα για όλα αυτά που στερήθηκαν από τις μέλλουσες γενιές· είναι η δυνατότητα να έρθουν στα όριά τους, να αγωνιστούν για κάτι, να παλέψουν και να ανακτήσουν τα όσα έπεται να χαθούν ή έχουν ήδη χαθεί. Είναι η τεράστια ευκαιρία να δουν την κορυφή του βουνού και να ξεκινήσουν να περπατάνε προς αυτήν, να φτάσουν στην θέωση του πολίτη, του ολοκληρωμένου ανθρώπου, να αποτινάξουν από πάνω τους την ανία της προηγούμενης γενιάς, την αδιαφορία για τον σύμπαντα κόσμο.
Ίσως, αφενός οι προηγούμενοι να μας οφείλουν μία τεράστια "συγγνώμη". Ίσως, αφετέρου, εμείς να τους οφείλουμε κι ένα τεράστιο "ευχαριστώ".
Όπως και νά' χει, η άνοιξη θα έρθει, όπως ήρθε στα Αππαλάχια:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου