Μια φορά κι έναν καιρό στο Παρίσι...

Ήταν σαν σήμερα, απλά Παρασκευή, 13 Νοεμβρίου του 2015 όταν στο Παρίσι ξέσπασε ένας θυμός, μία άδικη οργή που συσσωρευόταν για πολλά χρόνια. Όταν κάποιοι αποφάσισαν, όπως η Άτροπος μόνο μπορεί, να κόψουν το νήμα της ζωής ανθρώπων που δεν τα είχαν υπολογίσει έτσι όπως ήρθαν, ανθρώπων που ουδέποτε και ουδεμία σχέση είχαν - πόσο μάλλον ήθελαν να έχουν - μαζί τους. Και ήταν την επομένη που οι φουρνάρηδες μας ξυπνήσανε και μας είπανε ότι ο εχθρός είναι πια προ των πυλών.

Ήταν μία επίθεση σε πολλά επίπεδα. Πρώτον και σημαντικότερο, ήταν μία επίθεση απέναντι σε άμαχους, ανυπεράσπιστους και αθώους, ήταν μία επίθεση απαράμιλλης ασχήμιας και ανηθικότητας, μία επίθεση τυφλού μίσους. Δεύτερον, ήταν μία επίθεση απέναντι στην μητέρα του δυτικού Διαφωτισμού, απένταντι στην κοιτίδα της σύγχρονης δυτικής παράδοσης μέσα από την οποία ξεπήδησαν ιδέες που ακόμα, αν και στην χάση τους, φωτίζουν τον πολιτισμό μας. Ήταν μία επίθεση με τόσο έντονο συμβολισμό· το κέντρο της Δύσης χτυπήθηκε την ημέρα που δεισιδαιμονικά ταυτίζεται με τα πιο δυσάρεστα γεγονότα και συναισθήματα, που φέρει μαζί της τον φόβο. Ήταν Παρασκευή και 13. Και έπρεπε να είναι Παρασκευή και 13. Διότι το φως μόνο με το σκοτάδι μπορεί να χτυπηθεί και είναι το σκοτάδι των δικών μας φόβων και δεισιδαιμονιών αυτό που μπορεί, πιο εύκολα από όλα τα σκοτάδια, να το χτυπήσει και να το εκτοπίσει. Είναι αυτό το σκοτάδι που πιο εύκολα από όλα τα άλλα θα μας τρομάξει και θα μας μείνει αξέχαστο, άσβεστο από την μνήμη μας.

Και μετά ξεκίνησαν οι αναλύσεις και οι αφορισμοί. «Οι τζιχαντιστές δεν είναι άνθρωποι! Είναι ζώα, είναι κτήνη!» ή στον αντίποδα «Δική μας είναι η ευθύνη, οι επιλογές μας οδήγησαν στο μακελειό» και διάφορα παρεμφερή ακούστηκαν για κάποιες μέρες και αποδώθηκαν οι ευθύνες όπου έπρεπε κατά την κρίση του καθενός και αναγνωρίστηκε και η «ηθική ανωτερότητά» μας, διότι ως Δυτικοί μπορούμε και αναγνωρίζουμε τα όποια λάθη μας - πράγμα αναμφίβολα αξιοσημείωτο - σε αντίθεση με αυτούς τους άξεστους, τους μη ανθρώπους.

Et in terra pax.

Το θέμα ξεχάστηκε για λίγο και μπορέσαμε να επανέλθουμε στη συνήθη φύση μας. Άλλωστε, η συνεχής προβολή του και η ευγενής αρωγή των φονταμενταλιστών «φίλων» μας στις Βρυξέλλες και την Νίκαια βοήθησαν στην απευαισθητοποίηση μας. Έτσι φορέσαμε τα καλά μας και, βασισμένοι στην ηθική μας «ανωτερότητα» παραμείναμε άνθρωποι. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε.

Τι έγινε λοιπον μέσα σε αυτόν τον χρόνο, πώς δείξαμε το πόσο πιο άνθρωποι είμαστε από αυτούς τους βίαιους; Μάλλον αρκετά, μιας και εμάς το μίσος δεν μας κυριεύει με τόσο επικίνδυνο και άσχημο τρόπο· εμάς το μίσος μας εκφράζεται μέσα από τους Φάρατζ και τους Τραμπ και τις Λεπέν που θα στηρίξουμε με περηφάνεια.  Διότι, αναμφίβολα είναι προτιμώτερο να εκδηλώνεται έτσι το μίσος παρά όπως πέρυσι στο Παρίσι, είναι όμως και, όπως θα λέγαμε προ ολίγων μηνών, «ανθρώπινο»; Μπορεί εμείς οι ίδιοι να μην είχαμε το, τρόπον τινά, θάρρος να δείξουμε το μίσος μας, όμως βρήκαμε τον τρόπο, πολιτισμένα και ντελικάτα, να του προσφέρουμε τον αγωγό που θα το βοηθήσει να φτάσει στα πέρατα της Γης.

Ίσως τελικά, για να υπερνικήσουμε την αποτροπαιότητα αυτών των εγκληματιών, αυτών των αχρείων - πλην όμως ανθρώπων - να πρέπει πρώτα να βρούμε τον μικρό Αποτρόπαιο που βρίσκεται μέσα μας και να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε μαζί του.

Μια φορά κι έναν καιρό στο Παρίσι, λοιπόν...