Εδώ και περίπου έναν χρόνο, ίσως και λίγο παραπάνω, πήρα την απόφαση να γίνω ανάδοχος με την actionaid. Από όταν άρχισα να βγάζω τα πρώτα μου λεφτά, εκεί λίγο μετά το λύκειο, αυτή η σκέψη τριγύριζε στο μυαλό μου. Αρχικά, είναι η αλήθεια, ένιωθα αρκετά ανασφαλής, όχι τόσο για εμένα και την επιβίωσή μου, όσο γιατί πίστευα πως αν κάτι πήγαινε στραβά στο μέλλον με τα οικονομικά μου κι αναγκαζόμουν να εγκαταλείψω την αναδοχή δε θα μου το συγχωρούσα ποτέ - ποιος θέλει να ζει με το βάρος ότι έκλεψε την ελπίδα από ένα παιδί; Έτσι, κάπως απέφευγα να συζητάω και πολύ το εν λόγω θέμα με τον εαυτό μου, γιατί ήταν μία κατάσταση από την οποία έβγαινα πάντα χαμένος. Από τη μία, ένιωθα άσχημα που δε συμμετείχα και με αυτόν τον τρόπο ενεργά στην αλλαγή αυτού του κόσμου. Από την άλλη, ένιωθα άσχημα και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί στο μέλλον να απογοήτευα κάποιον άνθρωπο που, ακόμα κι αν δε θα είχα συναντήσει πιθανότατα ποτέ στη ζωή μου, θα τον νοιαζόμουν.
Κάπου μέσα στην περσινή καραντίνα, όλα αυτά άλλαξαν. Δεν ξέρω αν έφταιγε που ο κορωνοϊός μας ανάγκασε να κοιταχτούμε για λίγο στον καθρέφτη ή που ο θάνατος έφτασε ξανά στα κατώφλια των σπιτιών μας και μας έδειξε πόσο ευάλωτος είναι ο κόσμος της γυάλινης ευμάρειάς μας, αλλά κάτι συνέβη. Κάτι που, τουλάχιστον για εμένα, ήταν ευεργετικό και, συνάμα λυτρωτικό. Αντί να σκέφτομαι την αναδοχή ως κάτι που θα με βάραινε, το είδα, ξαφνικά, ως έναν ακόμα λόγο να ζω. Έναν λόγο, εξωτερικό, σε πρώτη ανάγνωση, από εμένα, για να προσπαθώ συνεχώς. Να προσπαθώ να βελτιώσω τον εαυτό μου, να έχω προσδοκίες, όνειρα κι επιδιώξεις. Αντί να φοβάμαι μήπως στο μέλλον, σε ένα απροσδιόριστο «κάποτε», χρειαστεί να υπαναχωρήσω από τη δέσμευσή μου, αποφάσισα να τη χρησιμοποιήσω σαν κινητήριο δύναμη.
Κάπως έτσι, εδώ κι έναν χρόνο περίπου, είμαι ανάδοχος ενός μικρού παιδιού από τη Σιέρα Λεόνε, του Μοχάμεντ. Μπορεί να μην τον έχω δει ποτέ - και στο άμεσο μέλλον να μη διαφαίνεται τέτοια δυνατότητα - αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν έχω συχνά την έγνοια του. Μάλιστα, η ιδέα και μόνο της ύπαρξης ενός παιδιού τόσο μακριά από το σπίτι μου που εξαρτάται από τις συνήθειές μου, έστω και με αυτόν τον έμμεσο τρόπο, με έκανε να αναθεωρήσω πολλά πράγματα και να τα δω με άλλο μάτι. Πάντα έκανα οικονομία στο νερό, ας πούμε, αλλά από συνήθεια. Τώρα πλέον, όταν κλείνω τη βρύση γνωρίζω ότι αυτό είναι για έναν πολύ σημαντικό λόγο. Κάπως σαν, ξαφνικά, όλα αυτά τα μικρά που ούτως ή άλλως έκανα τόσον καιρό, να αποκτούν μία ακόμα διάσταση, που τα κάνει πιο σημαντικά. Σαν, ξαφνικά, ο μικρόκοσμός μου να μεγάλωσε, τόσο ώστε να χωράει όλον τον κόσμο μέσα του. Το φαγητό που θα πάρω και δε θα φάω δεν είναι απλά αποφάγια, είναι τροφή που στέρησα από κάποιον άλλον άνθρωπο, από ένα παιδί που πεινάει, από τον Μοχάμεντ. Είναι κάτι που πλέον δε θέλω να κάνω όχι γιατί για κάποιον απροσδιόριστο λόγο είναι «κακό», αλλά γιατί νιώθω ότι κάνω κάτι κακό.
Αυτή η μικρή πράξη αναδοχής, αυτό το ούτε ένα ευρώ την ημέρα, που πράγματι μπορώ να διαθέσω και, θεωρώ πλέον ότι έχω λόγο να μπορώ για πάντα, άλλαξε άρδην όλη μου την κοσμοαντίληψη. Δεν είναι μόνο ο μικρός Μοχάμεντ, δεν είμαι μόνο εγώ, είναι τόσοι άλλοι άνθρωποι σε όλον τον πλανήτη που έχουν ανάγκη ο κόσμος μας να αλλάξει, η αγκαλιά του να μεγαλώσει. Και πράξεις αγάπης, όπως αυτή της αναδοχής, είναι ένα μικρό βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση.
Σήμερα, λοιπόν, παγκόσμια ημέρα αγάπης, actionaid σ' ευχαριστώ που με βοηθάς να αλλάξω τη ζωή και τον κόσμο μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου