Η Επιστροφή ήταν νομίζω κάποιο σήριαλ στη ελληνική τηλεόραση, αλλά, προφανώς, αυτή η ανάρτηση δεν αφορά και τέτοιο. Όπως εύκολα βλέπει κανείς, σε αυτό το blog έχει να δημοσιευθεί και για πάνω από τρία χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι δε θυμάμαι ακριβώς γιατί σταμάτησαν οι δημοσιεύσεις εδώ στο bubble-pie αλλά ίσως γράφοντας κάτι να έρθει στον νου.
Βασικά, ίσως και να μπορώ να θυμηθώ δυο-τρία πράγματα, τώρα που το σκέφτομαι. Αν περάσει κανείς μία βόλτα από τη σελίδα «Ας γνωριστούμε» θα δει ότι το bubble-pie είχε ξεκινήσει ως ένα blog που θα γράφαμε δύο άνθρωποι πάνω-κάτω ό,τι μας ερχόταν στο κεφάλι - μα ό,τι, όμως. Αυτό ήταν κάποτε το μακρινό 2016 - 19 Σεπτεμβρίου, από ό,τι βλέπω στο ιστορικό των αναρτήσεων. Ωστόσο, εμένα μου φαίνεται σαν ένας αιώνας από τότε που ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα το bubble-pie μέχρι τότε που μπήκε σε μία, κατά κάποιον τρόπο, νάρκη. Τότε είχα ίσως λίγο παραπάνω χρόνο - ίσως να λέω και ψέματα - είχα ίσως λίγη παραπάνω όρεξη ή, εν πάση περιπτώσει, είχα τα απαραίτητα κίνητρα για να αρθρογραφώ σε μία κάπως τακτική βάση για ό,τι μπορεί να με προβλημάτιζε. Λίγο όμως η ρουτίνα, λίγο διάφορες αλλαγές που έρχονται στη ζωή, λίγο η πλήξη κι η ανία, ένιωθα ότι το να γράφω εδώ είχε σταματήσει να με εκφράζει.
Να που τρώγοντας έρχεται η όρεξη που έλεγε κι η γιαγιά μου, κι όσο γράφω, τόσο θυμάμαι λεπτομέρειες. Η αλήθεια είναι ότι, μέσα σε όλα τα άλλα, εκεί την άνοιξη του 2018 σκεφτόμουν ότι μέσα από το bubble-pie, ό,τι έγραφα ήταν περισσότερο για προσωπική κατανάλωση, ό,τι μόνο εγώ το έβλεπα και ό,τι, κατ' επέκταση, δεν είχε την όποια απροσδιόριστη απήχηση θα ήθελα - γιατί, αν ήθελα να τα γράφω για εμένα, θα κρατούσα ημερολόγιο. Αυτό ήταν και που με ώθησε στο να αναζητήσω νέες ατραπούς για τις όποιες δημιουργικές μου ανησυχίες. Μετά από ένα καλοκαίρι σκέψης και περισυλλογής - ή, τέλος πάντων, κάπως έτσι -κατέληξα στο ό,τι ήθελα να κάνω κάτι πιο συγκροτημένο, συγκεκριμένο και με δομή. Κάπως έτσι γεννήθηκε τον Σεπτέμβρη του 2018 το aftermaths! Μαθηματικός γαρ, εκπαιδευτικός κιόλας, τι πιο ευχάριστο από το να γράφω ό,τι σκεφτόμουν για τα μαθηματικά και ό,τι με απασχολούσε για την επιστήμη μου και τα πέριξ αυτής σε ένα μέρος, Σε ένα μέρος όπου, συν τοις άλλοις, μπορούσα να εκθέτω και τα μικρά καθημερινά μου έργα - μία άσκηση για ένα ιδιαίτερο, ένα διαγώνισμα για ένα φροντιστήριο ή ένα πρόβλημα για το Σαββατοκύριακο.
Κρίνοντας από το γεγονός ότι το bubble-pie μέσα σε μία περίπου διετία είχε κάπου στις 25 αναρτήσεις ενώ το aftermaths έχει περίπου 630 τη στιγμή που γράφεται αυτή η δημοσίευση, ε, μάλλον είναι σαφές ότι το δεύτερο με απορρόφησε τελείως. Κι όχι αδίκως, γιατί πράγματι απολαμβάνω πάρα πολύ το να γράφω για μαθηματικά και ό,τι σχετίζεται, έστω και ελαφρώς, με αυτά. Αλλά, κάπου εκεί μέσα στη δεύτερη καραντίνα, μετά τον Νοέμβρη, με έπιασε μία διάθεση έντονη να αρχίσω ξανά να αποτυπώνω κάπου δημόσια τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και, γενικά, ό,τι νά' ναι. Αυτό, είναι η αλήθεια, δεν είχα όρεξη να το ξανακάνω στο bubble-pie, γιατί το θεωρούσα ότι είναι μία τελειωμένη υπόθεση η οποία εκπροσωπούσε επάξια έναν κύκλο της ζωής μου. Έτσι, έψαχνα διάφορα άλλα μέσα στα οποία μπορούσα να διοχετεύσω αυτήν την διάθεση έκφρασης - κυρίως σε πρώτο πρόσωπο, όπως βλέπετε.
Αυτή η αναζήτηση με οδήγησε σε χίλιες δύο άλλες συγγραφικές πλατφόρμες στις οποίες μπορεί κανείς να μοιραστεί το περιεχόμενό του. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι κάπως έκαναν τη δουλειά τους, αλλά δεν είχαν την ίδια αίσθηση αυτής της αφελούς ελευθερίας που είχα όταν έγραφα στο bubble-pie. Όχι ότι λογόκριναν οι πλατφόρμες τα όσα έγραφα, κάθε άλλο. Απλώς, σαν κάτι να έλειπε από ό,τι νέο δοκίμαζα - είτε ήταν στο medium, είτε στο tumblr, είτε στο substack. Κάτι έλειπε.
Λίγες ώρες πριν ξεκινήσω να επεξεργάζομαι αυτό εδώ το πρόχειρο, περίπου συνειδητοποίησα ποια ήταν αυτή η έλλειψη. Ακόμα δεν έχω όνομα γι' αυτήν, γι' αυτό θα την περιγράψω πρώτα «αξιωματικά» και στο τέλος θα βρεθεί κι ο κατάλληλος όρος. Τις προάλλες σκεφτόμουν κάποια νέα στοιχεία που θα ήθελα να προστεθούν στο aftermaths από τη νέα σαιζόν - stay tuned, που λένε και στο χωριό μου. Όπως τα σκεφτόμουν όλα αυτά, είχα βουτήξει παράλληλα σε κάποια παλιές αναρτήσεις έτσι ώστε να δω αν όντως αυτά που περιτριγύριζαν το κεφάλι μου σαν μικρά διαβολάκια από καρτούν είχαν και κάποια λογική υπόσταση - κι αν δεν είχαν, ήμουν έτοιμος να βρω μία. Έτσι λοιπόν, έπεσα πάνω σε μία από τις πρώτες αναρτήσεις του aftermaths, που ήταν ταυτόχρονα κι από τις τελευταίες του bubble-pie - αυτήν, για την ακρίβεια. Αν και η πρόθεσή μου δεν ήταν - και ακόμα δεν είναι - να συμπεριλάβω άρθρα τέτοιου τύπου στο aftermaths, από ανασφάλεια περισσότερο, μετέφερα άμα τη δημιουργία του και κάποια αξιόλογα - κατ' εμέ, πάντα - άρθρα από το bubble-pie στο aftermaths - όπως κανείς παίρνει τα αγαπημένα του αντικείμενα όταν μετακομίζει από ένα σπίτι σε ένα άλλο.
Σκανάροντας, λοιπόν, το παραπάνω κείμενο, έφτασα στο τέλος - αναμενόμενο - όπου με περίμενε κάτι που ήξερα ότι ήταν εκεί, αλλά δεν περίμενα στην πραγματικότητα να το δω:
Είχα τοποθετήσει στο τέλος όσων άρθρων είχα «περισώσει» από την εκκένωση του bubble-pie αυτήν τη διακριτική αναφορά - ή και φόρο τιμής - στο πρώτο ιστολόγιο που είχα, κυρίως μήπως και κάποιος βρει κάτι χρήσιμο και στα άλλα πράγματα που βρίσκονται εδώ - μέσα σε αυτούς τους τριτοπρόσωπους άλλους συμπεριλαμβάνεται και ο υποφαινόμενος, σαφώς. Η αλήθεια είναι ότι για κάποιον λόγο είπα να πατήσω πάνω στον σύνδεσμο - άλλωστε, αυτό το ξερό και καθαρό RGB μπλε τον συνδέσμων είναι πολύ θελκτικό για όσους μεγαλώσαμε τις τελευταίες δεκαετίες - αν και ήξερα τι θα δω. Ξαναχάζεψα λίγο αυτό το σχεδόν παιδικό θέμα με τον αμήχανο αυτό συνδυασμό γαλάζιου-λαχανί που έχει το bubble-pie και έκανα τον κόπο να σκρολλάρω και λίγο παρακάτω από την πρώτη ανάρτηση που φαίνεται ακόμα στη λίστα.
Σκρολλάροντας, ήρθαν διάφορες θύμησες - που λένε και οι πιο ποιητές από εμένα. Παραδόξως, δεν αφορούσαν τόσο αυτά που έγραφα - άλλωστε, συνειδητοποίησα ότι πέρα από τίτλους, δε θυμόμουν και πολλά από το περιεχόμενο αυτών που έγραφα - όσο το τι συνέβαινε όταν τα έγραφα. Δηλαδή, κι αυτό που λέω δεν είναι ακριβές τώρα. Δε θυμόμουν, για παράδειγμα, τι έτρωγα, τι έκανα, ή ακόμα και τι ακριβώς σκεφτόμουν. Ήταν περισσότερο μία θολή συναισθηματική ανάμνηση της περιόδου που έγραφα τα όσα έγραφα στο bubble-pie. Κι αυτές οι θαμπές εικόνες του παρελθόντος είναι και οι καλύτερες πύλες για αναπολήσεις, μελαγχολίες και όλα τα συναφή.
Κάπως έτσι έκανα τον κόπο να ανοίξω ξανά μια-δυο αναρτήσεις που θυμόμουν ιδιαίτερα ευχάριστα, όπως μία σταχυολόγηση κάποιων ερωτικών ποιημάτων από ένα βιβλίο της Παλατινής Ανθολογίας ή κάποιες αναφορές στην Καταλωνία και τα όσα συνέβαιναν τότε με εκείνο το περιβόητο δημοψήφισμα. Ξαφνικά, κάπως σαν να θυμήθηκα διάφορα άσχετα πράγματα από εκείνη την περίοδο που όλα φάνηκαν κάπως ευχάριστα. Κάπου εκεί είχα αρχίσει να σκέφτομαι ήδη, χωρίς να το έχω καταλάβει και πολύ, ότι ίσως ήταν ώρα να ξαναπιάσω το bubble-pie.
Βλέπετε, πάντοτε μου άρεσαν τα παλιά blog του blogger. Πριν ακόμα το αγοράσει η google, αυτή η ρετρό - σε όρους διαδικτύου - αισθητική των βασικών παλιών θεμάτων του blogspot μου φαινόταν πάρα πολύ ελκυστική. Όχι τόσο αισθητικά, αυτό είναι η αλήθεια ότι δεν με παρακίνησε ποτέ. Περισσότερο είναι τα συναισθήματα που αυτή η αισθητική μπορεί να ξυπνήσει. Μεγαλώνοντας και διαβάζοντας ειδικά στην εφηβεία, μέσα στο συναισθηματικό και ορμονικό της λυκόφως, πολλά τέτοια blogs, κυρίως σχετικά με τα μαθηματικά, αυτή η αισθητική έχει συνυφανθεί στο συνειδητό και το ασυνείδητό μου με πολύ ευχάριστες αναμνήσεις. Είναι αυτό το αίσθημα που έχει κανείς όταν βρίσκει σε ένα πατάρι παλιές φωτογραφίες, ημερολόγια ή απλά αντικείμενα από κάποιον παλιότερο - συγγενή είτε όχι, δεν έχει και τόση σημασία. Αυτά τα παλιά ρετρό θέματα του blogspot δίνουν κάπως αυτήν την αίσθηση της ματιάς από την κλειδαρότρυπα σε έναν άλλον κόσμο. Κι ίσως, επειδή κι εσωτερικός κόσμος του καθενός είναι ένας άλλος κόσμος πολλές φορές, αυτή η αισθητική να είναι που έλειπε τόσον καιρό - και που ακόμα υπάρχει στο άτσαλο αυτό θέμα που έχει το bubble-pie.
Κάπως έτσι, λοιπόν, ίσως ξαναρχίσει το ταξίδι αυτού του μικρού ιστολογίου - που δεν είναι ότι φιλοδοξεί να γίνει και πολύ μεγάλο, νομίζω ποτέ δεν είχε αυτήν τη φιλοδοξία. Αλλά, ίσως απλά αυτή η ανάρτηση να είναι απλά μία περιοδική υπενθύμιση ότι όσο κι αν αφήνει κανείς πράγματα πίσω του, αυτά δεν παύουν να υπάρχουν· απλά δεν υπάρχουν στο «τώρα».
Λίγη μουσική για το κλείσιμο αυτής της νέας αρχής:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου