Βιβλιοπροτάσεις

Το 2016 φεύγει - ευτυχώς ή δυστυχώς. Τα βιβλία όμως που διαβάσαμε και μας άρεσαν είναι εδώ και δεν θα φύγουν όσα χρόνια κι αν περάσουν. Έτσι, λοιπόν, αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε όσα βιβλία διαβάσαμε (εμείς ο συντάκτης - πληθυντικός της μεγαλοπρεπείας που λέμε) και «κάτι μας έκαναν».

Είναι τελικά η προβολή της βίας πάντα θεμιτή;

Στον απόηχο του τρόμου της προηγούμενης αιματηρής Δευτέρας - ναι, φτάσαμε κιόλας στον απόηχο τόσης βίας - ακόμα ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός μετράει τις πληγές του. Μία, εν ψυχρώ δολοφονία ενός πρέσβη μπροστά στα μάτια της συζύγου του και τόσων άλλων ανθρώπων, την ισοπέδωση άλλων δώδεκα ψυχών στο Βερολίνο, τους πυροβολισμούς στη Ζυρίχη και τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας στις Βρυξέλλες και ο φόβος που κέρδισε λίγο ακόμα έδαφος. Για άλλη μία φορά είχαμε μία πληθώρα οπτικοακουστικού υλικού στα χέρια μας, ειδικά από τη δολοφονία του Ρώσσου πρεύσβη, καθώς η όλη εκδήλωση, όπως είναι και το φυσιολογικό, καλυπτόταν από αρκετούς δημοσογράφους. Ομολογώ όμως, ότι, παρά την πληθώρα αυτή του υλικού, είτε δεν είχα το κουράγιο είτε είχα τη σύνεση να αποφύγω να παρακολουθήσω τα όποια σχετικά βίντεο, πράγμα που με προβλημάτισε αρκετά.

Μίσος

Περιδιαβαίνοντας στις διάφορες ενημερωτικές σελίδες χθες το πρωί έπεσα πάνω στην παρακάτω είδηση - δημοσιευθείσα σε αρκετές από αυτές τις σελίδες:

Μέχρι θανάτου ξυλοκοπήθηκε μέλος χορωδίας σε εκκλησία στην Αργεντινή από εξαγριωμένο πλήθος.
Ο σαραντάχρονος τρομπετίστας είχε καταδακαστεί το 2010 σε τριακονταετή κάθειρξη για επανειλημένους βιασμούς ανηλίκων αλλά αφέθηκε ελεύθερος το 2014 έπειτα από σχετική απόφαση του δικαστηρίου. Η απόφαση του δικαστηρίου είχε σαν αποτέλεσμα οι γονείς των θυμάτων να εισβάλλουν προ ημερών στην εκκλησία όπου εργαζόταν ο σαραντάχρονος και να τον ξυλοκοπήσουν μέχρι θανάτου.

Του λόγου το αληθές

Παίδευα τις προάλλες το μυαλό μου με ένα μαθηματικό πρόβλημα για αρκετές ώρες, χωρίς όμως κάποια ιδιαίτερη επιτυχία, χωρίς δηλαδή να βρω κάτι το οποίο να εξυπηρετούσε τη λύση του προβλήματος - γενικότερα κάθε σκέψη είναι και μία μικρή επιτυχία, άλλωστε. Εκεί λοιπόν που η κατάσταση έχει φτάσει στο «Αμήν!» και είμαι έτοιμος να εγκαταλείψω την προσπάθεια, και να μείνω με το κενό που αφήνει κάθε αποτυχία, αρχίζω να συλλογίζομαι φωναχτά - λες και η θεά των Μαθηματικών που φυλάει όλες τις λύσεις όλων των προβλημάτων κρυμμένες στα σκονισμένα κιτάπια της θα συγκινούνταν αν άκουγε εμένα να ψάλλω αποδεικτικούς ύμνους και ωδές στο όνομά της και θα μου έδειχνε, με κάποιον τρόπο μεταφυσικό, το δρόμο για να βγω από τον λαβύρινθο στον οποίο είχα εγκλωβιστεί.

Ο πρωθυπουργός Σκόρδος...

Διαβάζοντας μία ιστορία από το Δεκαήμερον του Βοκάκιου (εκδόσεις: γράμματα, μετάφραση: Κοσμάς Πολίτης) τις προάλλες δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να συγκρίνω την εποχή του Βοκάκιου και την τραγελαφικότητα της πραγματικότητάς του με τη δική μας εποχή και πραγματικότητα. Και τότε όλα έγιναν λίγο πιο αστεία, γιατί, όπως και κάποιοι πρόσφατοι «πολιτικοί» ποιμένες (σε εισαγωγικά είναι, σαφώς, ο χαρακτηρισμός που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα) έτσι και ο πατέρας Σκόρδος της ιστορίας, για αλλού ξεκίνησε και αλλού βρέθηκε, μόνο που το ακροατήριο δεν «πήρε πρέφα», όπως λέμε στην καθομιλουμένη, και ακολούθησε πιστά (ιστορίες γνωστές και πληγές παλιές). Έτσι λοιπόν, η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην εν λόγω ιστορία. Η πένα λοιπόν περνάει στον Βοκάκιο και τα συμπεράσματα σε εσάς!

Αμφισβήτηση και Απαξίωση

«Το κλειδί στην αναζήτηση της γνώσης είναι η διαρκής αμφισβήτηση». Αμέτρητες φορές συναντάμε αυτήν τη φράση μπροστά μας και - όπως άλλωστε είναι και λογικό, για μία δυτική κοινωνία, γαλουχημένη με τις αρχές του Διαφωτισμού - δύσκολα διαφωνούμε μαζί της. Την υπακούμε με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια· δεν αποτολμάμε να την αμφισβητήσουμε, όπως η ίδια επιτάσσει. Μήπως λοιπόν, όταν τα πάντα απαιτείται να τεθούν υπό αμφισβήτηση, είναι πρώτη η ίδια η αρχή της αμφισβήτησης που πρέπει να μπει στο μικροσκόπιο;

Μια φορά κι έναν καιρό στο Παρίσι...

Ήταν σαν σήμερα, απλά Παρασκευή, 13 Νοεμβρίου του 2015 όταν στο Παρίσι ξέσπασε ένας θυμός, μία άδικη οργή που συσσωρευόταν για πολλά χρόνια. Όταν κάποιοι αποφάσισαν, όπως η Άτροπος μόνο μπορεί, να κόψουν το νήμα της ζωής ανθρώπων που δεν τα είχαν υπολογίσει έτσι όπως ήρθαν, ανθρώπων που ουδέποτε και ουδεμία σχέση είχαν - πόσο μάλλον ήθελαν να έχουν - μαζί τους. Και ήταν την επομένη που οι φουρνάρηδες μας ξυπνήσανε και μας είπανε ότι ο εχθρός είναι πια προ των πυλών.

Κίνηση σε πολλές διαστάσεις

Δακτυλογραφόντας ένα μικρό κείμενο νωρίς σήμερα το απόγευμα ένιωσα από τα τρίσβαθα της ψυχής μου μία ατέλειωτη υπαρξιακή ανία, μία πλήξη, μία καταβύθιση στην ρουτίνα και μία μεγάλη σειρά από τέτοια ζοφερά συναισθήματα, πράγμα που με έκανε να αφήσω για λίγο το πληκτρολόγιο και να σκεφτώ τί μπορεί να τα προξένησε, μιας και ακριβώς εκείνη τη στιγμή δεν έβλεπα κάποιον προφανή λόγο να οδηγεί σε αυτά. Μετά από λίγη σκέψη - προϊόν στιγμιαίας έμπνευσης - κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτό που μπορεί τελικά να φταίει είναι η ανάγκη «κίνησης» σε μία ακόμα διάσταση.

Η φιλοσοφική λίθος του σύγχρονου κόσμου...

Η φιλοσοφική λίθος (lapis philosophorum) θεωρείτο κατά τον Μεσαίωνα (και να δοθεί έμφαση στην ιστορική αυτή περίοδο) πως ήταν μία αλχημική ουσία η οποία μπορούσε να παρατείνει την ζωή κάποιου. Επίσης λεγόταν ότι όταν ερχόταν σε επαφή με οποιοδήποτε από τα μη πολύτιμα μέταλλα το μετέτρεπε σε χρυσό και ήταν σίγουρα ένας από τους στόχους που κάθε αλχημιστής που σεβόταν τον εαυτό του ήθελε να επιτύχει κατά την διάρκεια της ζωής του.

Δώδεκα ή Εικοσιοκτώ; Τρεις ή Εικοσιπέντε;

Δώδεκα ή Εικοσιοκτώ; Τρεις ή Εικοσιπέντε; (εφιστώ την προσοχή σας στα κεφαλαία γράμματα); Τί από τα δύο είναι προτιμότερο και τί ταιριάζει καλύτερα στην εθνική ιδιοσυγκρασία μας; Με αφορμή την σημερινή εθνική μας επέτειο ίσως ήρθε σιγά-σιγά η ώρα, κλείνοντας εβδομήντα έξι χρόνια από το Έπος του '40 και πλησιάζοντας τους δύο αιώνες ύπαρξης ως ανεξάρτητο κράτος, να αναλογιστούμε τι είναι αυτό που τις κατέστησε τις δύο μόνες εθνικές μας επετείους;

Ερωτικά Επιγράμματα

Μία ωραία και ήσυχη Κυριακή σήμερα -εντάξει, έχει λίγη παραπάνω "κουφόβραση", αλλά τι να κάνουμε τώρα - και οι ωραίες μέρες ενδείκνυνται για ωραία συναισθήματα. Ένα από αυτά τα ωραία συναισθήματα είναι και ο έρωτας· ο έρωτας σε όλες τις εκφάνσεις του.

Ρωμαίοι - Ρωμιοί: Σημειώσατε "Χ"!

"Σας εξουθένωσε η σπιτική ζωή, η καλοπέραση σας έκανε μαλθακούς και σας είναι αρκετή μόνο η σκιά του μεγάλου ονόματος (magni nominis umbra contenti solummodo). Μπροστά σας, ακόμη και οι αντάρτες Μιλανέζοι, παρά την προδοσία τους, είναι πιο ζωντανοί και έτοιμοι να δώσουν μάχες."

Bibliothecula mylopotamiana, Codex Siculus - ΣΤ'

Εσείς θα περάσετε χειρότερα από εμάς!

Μεγάλη αναταραχή σήμερα από την επίσκεψη του πρωθυπουργού κ. Τσίπρα στο ιστορικό Σκοπευτήριο της Καισαριανής και, όσο νά' ναι, για εμάς του γείτονες είναι μεγάλο γεγονός! Επέστρεφα λοιπόν στο σπίτι ενώ δίπλα εκτυλισσόταν αυτό το "μεγάλο γεγονός" και περνώντας από την πόρτα της πολυκατοικίας, μία τεράστια αγωνία με κατέκλυσε· θα προλάβω τον κύριο που μπαίνει στο ασανσέρ (δεν μου πάει η καρδιά να τον γράψω "ανελκυστήρα") ή θα περιμένω άλλα πενήντα εφιαλτικά δευτερόλεπτα μέχρι να ξανακατέβει - το ενδεχόμενο να ανέβω με τις σκάλες ήταν απλά μηδενικής πιθανότητας.

Έτσι ευχάριστα έφυγε κι ο Σεπτέμβρης...

Καθόμουν προχθές το μεσημέρι στο λεωφορείο ανεβαίνοντας προς τη σχολή με μία πολύ παιδική διάθεση - χαζεύοντας έξω από το παράθυρο την διαδρομή, τον κόσμο, τα μαγαζιά - και με το μυαλό μου να βρίσκεται σε ένα διανοητικό "κενό", σε μία κατάσταση "μη σκέψης". Ώσπου, δύο στάσεις πριν το τέρμα, ένα κύριος, κάπου στα εβδομήντα, πήγε να σηκωθεί για να αποβιβαστεί από το λεωφορείο, αλλά, με το που στάθηκε στα δύο του πόδια, κατέρρευσε και έπεσε ανάμεσα σε δύο θέσεις. Τότε αμέσως ο οδηγός και δύο κυρίες που κάθονταν δίπλα του πήγαν για να τον βοηθήσουν να σηκωθεί και να ξανακαθίσει στην θέση του, να ηρεμήσει και να συνέλθει λίγο.

Το μηδέν σέρνει το άπειρο...

Περπατούσα προχθές στην πλατεία ψάχνοντας με μία σχετική απόγνωση ένα μέρος να καθίσω πριν πάω για δουλειά, μιας κι είχα φτάσει αρκετά νωρίτερα, και, πάνω στην ώρα που λέω από μέσα μου "Εδώ είμαστε, βρήκες την μικρή σου Εδέμ για τα επόμενα πέντα-δέκα λεπτά" εμφανίζεται μπροστά μου ένας κύριος, κάπου στα σαράντα, φορώντας μία μακρυμάνικη ξεθωριασμένη μπλούζα καφέ χρώματος, ένα μπεζ παντελόνι και ένα ζευγάρι καφέ σανδάλια. Στο χέρι κρατούσε ένα πλαστικό ποτήρι που περιείχε κάποιου είδους κακοφτιαγμένο καφέ. Μόλις με βλέπει, σταματά, με περιεργάζεται και, μαζεύοντας θάρρος,δίνει το έναυσμα για την εξής στιχομυθία:

Πόσο εύκολα και γιατί υπερβάλλουμε;

Βρισκόμουν πριν από λίγες μέρες μέσα σε ένα λεωφορείο, γυρίζοντας στο σπίτι μετά την δουλειά και περίμενα ανυπόμονα πότε αυτό θα ξεκινήσει - ήταν στην αφετηρία του και το πρόγραμμα έλεγε ότι αναχωρεί σε δυο-τρία λεπτά. Η μοιραία στιγμή φτάνει και ο οδηγός κλείνει τις πόρτες και ξεκινάμε! Τότε μία παρέα τριών-τεσσάρων αγοριών, κάπου στα δεκαπέντε, έρχεται καταλαχανιασμένη και καταϊδρωμένη μπροστά στην πόρτα του οδηγού ζητώντας του να τους αφήσει να μπουν - ζήτημα αν το λεωφορείο είχε διανύσει δέκα μέτρα από την αφετηρία του. Ο οδηγός τους ανοίγει και τα παιδιά μπαίνουν μέσα, περνώντας όλα από δίπλα μου - είχα διαλέξει κι εγώ πόστο-διόδιο, ακριβώς πίσω από την μεσαία πόρτα - οπότε ακούω ένα από αυτά να λέει, αναφερόμενο σε αυτό το σύντομο κυνήγι του λεωφορείου: "Είδα τη ζωή μου να περνάει μπροστά απ' τα μάτια μου".

Ας γνωριστούμε!

Καλημέρα! Καλησπέρα! Καληνύχτα!

Κάπως έτσι, συνήθως, ξεκινάει η καθημερινότητα του καθενός μας (ανάλογα με την ώρα που ξυπνάει καθείς, βεβαίως-βεβαίως). Έτσι είπαμε να ξεκινήσουμε και εμείς τη νέα μας συνήθεια, την φυσαλιδόπιτα (ξέρω-ξέρω, το bubble-pie ακούγεται πολύ καλύτερο, αλλά τι να κάνουμε...). Είμαστε, εν γένει, δύο καθημερινοί τύποι, ο Steven και ο Βασίλης, που ζουν σε δύο άκρες της Ευρώπης και αποφάσισαν τον πόνο τους, την σκέψη τους και ό,τι άλλο τους κατέβει να το μοιραστούν διαδικτυακά με το υπόλοιπο σύμπαν. Αλλά αυτά θα σας τα αναλύσουμε παρακάτω. Ας συστηθούμε μία «στα γρήγορα»!